پشتوانه ی امید
- هر حالتِ مثبتی در وجود انسان نیاز به پشتوانه ای دارد که بتواند
به ثبات رسیده و به أثر بخشی خود ادامه دهد ، وبدون این پشتوانه ، فقط احساسی زود گذر خواهد بود که به زودی می آید و به زودی
نیز می رود
- امید از حالاتی در وجود انسان است که حرکت بخش و پیش برنده
ی اهداف و مقاصد آدمی بوده و با نبود آن انگیزه پیشرفت و تلاش را از انسان می
ستاند
- با امید ؛ نا توانی ها ، نا داری ها ، کمبود ها ، بی مهری
ها و محرومیت ها ، دیگر تهدیدی برای حرکت و تلاش انسان محسوب نمی گردد ، بلکه در نا امیدی ها بسی امید خواهد بود
- ولی برای هر فرد امید ، تکیه گاهی دارد ، برای کسی ، سرمایه ی مادی و اقتصادی ، یک تکیه گاه است و دلش به آن خوش است
، برای فردی زور وقدرتش ، مایه ی دلگرمی و امید اوست ، برای دیگری شهرت و جایگاه
اجتماعی اش ، پشتگرمی اوست ، و برای فرد دیگر دوستان یا خانواده او حامیان او می
باشند و او به آنها دل بسته است
- امّا انسان مؤمن می داند که تمام این پشتوانه ها خود
ناپایدار بوده و به هر دلیلی ، ممکن است حمایت آنها دائمی نباشد ؛ از این رو مؤمن به چیزی دل می بندد
که پایدار بوده و قدرتش فوق تمام قدرت ها ، و هر کس و هر چیز ، هر چه دارد از او
دارد و از خود چیزی ندارد ، لذا دل به او خوش کرده و به او اعتماد داشته و چشم
امیدش به اوست .
اشتراک گذاری در تلگرام
درباره این سایت